தொகுப்பு
Matterhorn: A Novel of the Vietnam War
Matterhorn is a marvel–a living, breathing book with Lieutenant Waino Mellas and the men of Bravo Company at its raw and battered heart. Karl Marlantes doesn’t introduce you to Vietnam in his brilliant war epic–he unceremoniously drops you into the jungle, disoriented and dripping with leeches, with only the newbie lieutenant as your guide. Mellas is a bundle of anxiety and ambition, a college kid who never imagined being part of a “war that none of his friends thought was worth fighting,” who realized too late that “because of his desire to look good coming home from a war, he might never come home at all.” A highly decorated Vietnam veteran himself, Marlantes brings the horrors and heroism of war to life with the finesse of a seasoned writer, exposing not just the things they carry, but the fears they bury, the friends they lose, and the men they follow. Matterhorn is as much about the development of Mellas from boy to man, from the kind of man you fight beside to the man you fight for, as it is about the war itself. Through his untrained eyes, readers gain a new perspective on the ravages of war, the politics and bureaucracy of the military, and the peculiar beauty of brotherhood. –Daphne Durham
Mark Bowden is the bestselling author of Black Hawk Down: A Story of Modern War, as well as The Best Game Ever, Bringing the Heat, Killing Pablo, and Guests of the Ayatollah. He reported at The Philadelphia Inquirer for twenty years and now writes for Vanity Fair, The Atlantic, and other magazines. He lives in Oxford, Pennsylvania.
Matterhorn is a great novel. There have been some very good novels about the Vietnam War, but this is the first great one, and I doubt it will ever be surpassed. Karl Marlantes overlooks no part of the experience, large or small, from a terrified soldier pondering the nature of good and evil, to the feel and smell of wet earth against scorched skin as a man tries to press himself into the ground to escape withering fire. Here is story-telling so authentic, so moving and so intense, so relentlessly dramatic, that there were times I wasn’t sure I could stand to turn the page. As with the best fiction, I was sad to reach the end.
The wrenching combat in Matterhorn is ultimately pointless; the marines know they are fighting a losing battle in the long run. Bravo Company carves out a fortress on the top of the hill so named, one of countless low, jungle-coated mountains near the border of Laos, only to be ordered to abandon it when they are done. After the enemy claims the hill’s deep bunkers and carefully constructed fields of fire, the company is ordered to take it back, to assault their own fortifications. They do so with devastating consequences, only to be ordered in the end to abandon Matterhorn once again.
Against this backdrop of murderous futility, Marlantes’ memorable collection of marines is pushed to its limits and beyond. As the deaths and casualties mount, the men display bravery and cowardice, ferocity and timidity, conviction and doubt, hatred and love, intelligence and stupidity. Often these opposites are contained in the same person, especially in the book’s compelling main character, Second Lt. Waino Mellas. As Mellas and his men struggle to overcome impossible barriers of landscape, they struggle to overcome similarly impossible barriers between each other, barriers of race and class and rank. Survival forces them to cling to each other and trust each other and ultimately love each other. There has never been a more realistic portrait or eloquent tribute to the nobility of men under fire, and never a more damning portrait of a war that ground them cruelly underfoot for no good reason.
Marlantes brilliantly captures the way combat morphs into clean abstraction as fateful decisions move up the chain of command, further and further away from the actual killing and dying. But he is too good a novelist to paint easy villains. His commanders make brave decisions and stupid ones. High and low there is the same mix of cowardice and bravery, ambition and selflessness, ineptitude and competence.
There are passages in this book that are as good as anything I have ever read. This one comes late in the story, when the main character, Mellas, has endured much, has killed and also confronted the immediate likelihood of his own death, and has digested the absurdity of his mission: “He asked for nothing now, nor did he wonder if he had been good or bad. Such concepts were all part of the joke he’d just discovered. He cursed God directly for the savage joke that had been played on him. And in that cursing Mellas for the first time really talked with his God. Then he cried, tears and snot mixing together as they streamed down his face, but his cries were the rage and hurt of a newborn child, at last, however roughly, being taken from the womb.”
Vladimir Nabokov once said that the greatest books are those you read not just with your heart or your mind, but with your spine. This is one for the spine. –Mark BowdenA graduate of Yale University and a Rhodes Scholar at Oxford University, Karl Marlantes served as a Marine in Vietnam, where he was awarded the Navy Cross, the Bronze Star, two Navy Commendation Medals for valor, two Purple Hearts, and ten air medals. His debut novel, Matterhorn, will be published in April 2010 by Grove/Atlantic.
Although it’s true that Matterhorn: A Novel of the Vietnam War isn’t your ordinary war novel, it will give the reader an historically accurate and alarming vivid experience of the conflict that took place over 40 years ago in South East Asia. Just like other books of this type, the person who reads this 622 page book will be taken through the lives of teen boy’s as they struggle with the reality of becoming a Marine, their painfully rapid acceleration into adulthood and too often their seemingly meaningless demise. As in other stories about war it has all of the usual components like the deep comradery between solders, the sorrow of loss, the intense fear of battle and the excitement of combat. Readers of this genre will not be disappointed. However, author Karl Marlantes has gone above, beyond and far deeper with Matterhorn than the ordinary war novel.
In this book about the Vietnam War, is another book about humanity and humility, and yet another about the complexities of racism. What also immerges within these pages is another story laced with subtle religious symbolism and the effects of a sacrosanct ideology. Even a rendition of a well-known allegorical tales is exquisitely presented as still another story in this winning novel.
The individually unique characters in this book grapple with meaning; the meaning of leadership, the meaning of reason, the meaning of war, the meaning of death and the meaning of life. Human dilemmas such as honor vs. cowardice, morality vs. malice, feminine vs. masculine and belief vs. doubt are painstaking studied and flushed out through the rich personalities portrayed within. It’s also important to note Marlantes has captured, as only a combat veteran could, the quick wit and primordial humor present between soldiers during wartime.
The author brings you along as Second Lieutenant Waino Mellas, the man character, goes through profound physical, psychological and developmental transformations.
We meet Mellas with a detailed description of his appearance. He’s donned in a new flak jacket, embarrassingly shiny new boots and the “…dark green t-shirt and boxer shorts his mother had dyed for him just three weeks ago…” We also join in with his thoughts.
“Forty new names and faces in his platoon alone, close to 200 in the company, and they all look the same, black or white. It overwhelmed him. They all wore the same filthy tattered camouflage, with no rank or insignia, no way of distinguishing them, from the skipper right on down. All of them were too thin, too young and too exhausted.”
Another carefully crafted character is Hawke, an older Marine at 22 with a large red moustache who is filled with the kind of wisdom born out of experience.
`
“Hawke had been in-country long enough to be accustomed to being scared and waiting–that came with every operation–but he was not used to being worried, and that worried him”.
The relationship between these two men at first tenuous, grows with a need for survival and the kind of respect only shared by those who have endured what many only experience in their worst nightmares.
Some of the other personalities that Marlantes has expertly woven into this human drama are: Lieutenant Colonel Simpson a despicable alcoholic who the reader can’t help but pity, Vancouver who has chosen to live life on his own terms, Cassidy the hard and bitter gunny, Doc Fredrickson and senor squid Sheller both who use the minimal medical supplies, their dedication and their compassion to help gravely wounded soldiers, Hippy “… a creature of unknown order, a spirit carried by crippled feat…” and the self assured Lieutenant Karen Elsked, an integral part of the parable within this story of war. These are only a few of the cast of characters superbly developed in Matterhorn.
The fine and clear word smithing in this novel brings the reader into the jungles of the Quang-Tri Province of Vietnam. You can smell the freshly cut bamboo, feel the sting of ant bites, shiver as the leeches slide under your utility shirt, and see the “…fine faint plume…darker grayish silver cloud hardly distinguishable from the overcast backdrop..” of Agent Orange. As night or rain falls you experience the wet, the cold
Reading Marlantes’s vivid words have you feeling the pain of jungle rot, emersion foot, starving hunger, debilitating thirst and the pummeling of mortars.
“Another explosion hit only 15 feet from their hole, followed by four more. They winced with the pain as the concussion slapped against their eardrums. Mellas felt the air rush from his lungs. He felt he was in a heavy black bag being beaten with unseen clubs. Shrapnel hissed overhead and dirt rained down their heads, down their backs, in between their gritted teeth, and caked around their eyes, Smoke replaced oxygen. They couldn’t talk. They endured”.
Because of the authors’ dedication to detail and authenticity words like hooch, squid, fragging and gungy or acronyms like FAC, C-4, or 175’s could leave those without a military background lost. Marlantes skillfully handles this problem with creating an easy to use “Glossary of Weapons, Technical Terms, Slangs and Jargon”. He also includes a “Chain of Command” flow chart complete with radio call signs.
Marlantes’s story telling capabilities evoke emotions not often accessed while reading a novel. Any reader of Matterhorn is advised to allow the story to completely envelope you in order for a true depth of understanding to take place.
Lastly, at the risk of revealing the allegorical tale mentioned earlier, it must be said that Marlantes does an exquisite job of showing the meaning of this tale. One must have compassion and live the honorable life instead of falling prey to evil. So “There it is”.
Secret Daughter: A Novel
In her engaging debut, Gowda weaves together two compelling stories. In India in 1984, destitute Kavita secretly carries her newborn daughter to an orphanage, knowing her husband, Jasu, would do away with the baby just as he had with their firstborn daughter. In their social stratum, girls are considered worthless because they can’t perform physical labor, and their dowries are exorbitant. That same year in San Francisco, two doctors, Somer and Krishnan, she from San Diego, he from Bombay, suffer their second miscarriage and consider adoption. They adopt Asha, a 10-month-old Indian girl from a Bombay orphanage. Yes, it’s Kavita’s daughter. In alternating chapters, Gowda traces Asha’s life in America—her struggle being a minority, despite living a charmed life, and Kavita and Jasu’s hardships, including several years spent in Dharavi, Bombay’s (now Mumbai’s) infamous slum, and the realization that their son has turned to drugs. Gowda writes with compassion and uncanny perception from the points of view of Kavita, Somer, and Asha, while portraying the vibrant traditions, sights, and sounds of modern India. –Deborah Donovan
Shilpi Somaya Gowda was born and raised in Toronto to parents who migrated there from Mumbai, India. She holds an MBA from Stanford University, and a Bachelor’s Degree from the University of North Carolina at Chapel Hill. A native of Canada, she has lived in New York, North Carolina and Texas. She now makes her home in California with her husband and children.
Gowda spent a summer in college as a volunteer in an Indian orphanage, which seeded the idea for her debut novel. SECRET DAUGHTER (published March 2010) is now an international bestseller, and is being translated into ten foreign languages.
SECRET DAUGHTER has been selected as a “Heather’s Pick” (ChaptersIndigo), an “IndieNext Great Read” (American Booksellers Association), one of Elle Magazine’s Top 3 books, and Good Housekeeping’s “Book Pick to Grab You”.
For more information, visit:
http://www.shilpigowda.com
Asha (Hope) was secretly named Usha (Dawn) by her birth mother, Kavita, and is adopted from an Indian orphanage by a married American couple when she is just a year old. Kavita, already grieving the infanticide of a previous daughter in a society that prefers male infants, had made the long journey to Shanti to deliver her 3-day-old child there for safety so that her husband and his family would not also destroy this second unwanted female child. She left her daughter with only a thin silver bracelet and a wish that Asha be allowed to live, grow up, and perhaps have a better life.
Somer and Krishnan Thakkar, both doctors — she’s a pediatrician and he’s a neurosurgeon — have been unable to have a child. He is Indian and came to America to attend medical school and stayed for a better life. She married him without fully appreciating the Indian heritage and his connection to the land of his birth and to the family and traditions he left behind there. When they adopt Asha and bring her back to America to raise, little do they realize that their new beloved daughter will one day defy her parents and seek to restore their connection to their Indian relatives despite the fact that she may hurt them when she begins to trace her birth parents to find out who she is and why they gave her up for adoption.
The story moves forward in time from 1984 to 2009, and is told from the viewpoints of the three main females of the story – Somer, Kavita, and Asha. All are women who have a very strong feeling about motherhood — and about their own mothers. In addition, each woman sees a different India and comes to appreciate the country in different ways even as they realize that “Mother India does not love all her children equally.”
Shilpi Somaya Gowda writes a novel with two separate, parallel stories tied together by an adopted child. She beautifully developed the story about the Indian mother who gave her daughter up for adoption. Gowda did a phenomenal job developing the Indian characters and skillfully described their struggles in rural India and Mumbai. She brought to life the struggles of underprivileged Indian families, families that immigrate from rural to urban Indian cities, the preference for male babies, and the hardships of Indian women.
Gowda fell short in the development of the American story, which included the stories of the adopted daughter and her parents. She began the novel by describing the adopting mother’s struggle with infertility; however, she drops this storyline after adoption of the child. At one point in the novel, the adopting mother and father separate. The couple reunites after the mother finds a lump in her breast. I found this storyline to be contrived. Furthermore, the adopted daughter spends one year during college in India so that she can write a story about poverty, but Gowda only mentions two days of interviews conducted by the daughter with people who lived in the Indian slums. Gowda does a beautiful job describing Indian society, so I was disappointed that she did not examine this storyline further.
Despite the shortcomings of the American storylines, I enjoyed the Indian part of the novel so much that I finished the novel in less than two days. I recommend this book.
The Hot Box: A Novel
Zane is known for her steamy tales about African American women seeking love and sexual fulfillment, and her latest certainly fits the bill. Best friends Lydia and Milena are each involved with two men. Lydia has been in a stable relationship with Glenn for three years, but she can’t keep her hands off his best friend, Phil. Milena has eschewed romantic entanglements of any kind ever since she left her fiancé, baseball star Jacour, at the altar eight years ago after discovering he cheated on her at his bachelor party. Now Jacour has returned to the small town of Kannapolis, North Carolina, intent on winning Milena back. Determined to fight her feelings for him, Milena invents a boyfriend and finds an attractive homeless man, Yosef, to play the part. After cleaning Yosef up and learning of the sad circumstances that left him destitute, Milena finds herself falling for him—even as she’s battling her feelings for Jacour. Zane keeps her readers on their toes with some unexpected twists in this appealing and scintillating tale. –Kristine Huntley
Zane is the author of Addicted, The Sex Chronicles, Gettin’ Buck Wild, The Heat Seekers, The Sisters of APF, Shame on It All, Nervous, Skyscraper, Afterburn, and Love Is Never Painless and is also the editor of Chocolate Flava and Caramel Flava. She is the publisher of Strebor Books, an imprint of Atria Books/Simon & Schuster, and lives in the Washington, D.C., area with her family. Visit her website at http://www.eroticanoir.com.
h
e “hot box”; a baseball drill that can be played with three or more players and two to four bases, or… a title from today’s hottest erotic author. Talk about a double entendre! When you read a Zane book, you pretty much know what to expect. Sex. Drama. Sex. Humor. Sex. More drama. More humor. More sex. However, what makes Zane so special, is even though you know what you’re going to get, she can still surprise you with HOW you get it. I read this book with the same zeal that I read all of her books. I start and I seriously can’t stop until the last freaking page.
This book is aptly named because the people in this book take you hither and yon with all the mess they get into, create, and encourage. I sometimes get lost when there is such a dogfight mentality with the characters and plot, but again, Zane steers us as only a skilled literary navigator can and I didn’t get lost. Only hot. I would finish Zane’s books a lot faster if this woman wouldn’t give me so much to daydream with, DAMN!
This story centers around Milena, Lydia, Glenn, Phil, Yosef, and Jacour. Two women, four men that have more loin action going on than most Las Vegas brothels! No, I’m NOT joking! Milena has some very strong morals, so strong that she hasn’t let anyone near her morals for eight years (yeah you heard me right). The question is how far can she keep on playing “Chastity Clamp-it-shut” before someone comes along that makes her test those morals? You won’t believe what happens. Lydia is quite the little hoochie. She spends major time with the guys and really should open her very own chain of 24-hour Kegel fitness gyms.
Glen & Phil… *sigh*. What can I saw about these two? Like most of you, I had a mother who said, “if you can’t say something nice about someone don’t say nothing at all”. I’m sure Mama Frost meant REAL people, so Glen & Phil are fair game! (good). I’m a guy who loves women so I know firsthand the “power” they possess and what we guys do to get a taste or feel of that “power”. But I mean COME ON fellas! I guess every story must have its fools right? Every one of these characters have redeeming qualities, they just get caught up. Zane comes strong with this one, but really… what else would you expect?
**On a personal note**
While reading an author’s work is in and of itself intimate because you get to read what came from their hands, their brain, their sweat; what Zane writes at the end of this book only makes me admire her even more. She breaks it down and gets really personal and real about some revelations she’s had, how she feels about writing erotica, and her candid feelings on some pretty timely topics. I don’t have to agree with them all to appreciate what a talent this woman is. I’ve always taken issues with people who say “ewww, she writes erotica”. Yeah, so? I’d bet money that most of these people haven’t even picked up a novel written by this woman, and I’m sure they have NO IDEA the careers she’s launched or how brilliant of an entrepreneur she is. I understand why she wrote what she did at the end, but she didn’t need to. Her success says it all.
In My Father’s House: A Novel
Bentley L. Dean III is heir to a financial empire. He is all set to marry a woman of equal pedigree when plans go awry: Bentley reveals his gay identity to his father, who then disowns him with just four words, “Not in my house.” Bentley moves to exotic South Beach, Florida, and sets up an elite modeling agency that attracts the best local male and female talent. An elusive Hollywood insider contracts the agency to provide eye candy for an exclusive party. At the event, Bentley’s protégé, an impressionable college student named Jah, meets the host of the evening, African American movie star Seth Sinclair, and is eventually lured into an abusive down-low relationship with Sinclair. While Bentley is trying to save Jah, Bentley’s father suffers a life-threatening heart attack, which brings father and son toward repairing their broken relationship. With Bentley back in his father’s good graces, he is able to focus his resources to find and rescue Jah, but not without dangerous outcomes looming ahead. This decent-read posthumous work is subtitled The Chronicles of Bentley L. Dean, suggesting an intended series. –Vanessa Irvin Morris
E. Lynn Harris (1955-2009) is the author of ten previous novels and the memoir What Becomes of the Brokenhearted. His recent novels Just Too Good to be True, I Say a Little Prayer, A Love of My Own, and Any Way the Wind Blows hit the bestseller lists in the New York Times, the Wall Street Journal, the Washington Post, and other publications. He founded the E. Lynn Harris Better Days Foundation, a nonprofit company that provides support to aspiring writers and artists.
“In My Father’s House” was to be the first in a new series by author E. Lynn Harris. In this novel he introduces Bentley Dean, Miami resident and owner of a modeling agency. A former resident of Detroit, and in fact nearly Detroit royalty, Bentley left Detroit and his father behind when he broke a family-approved engagement to live life with his male partner. This decision left Bentley estranged from his family and still struggling to build the life and success his wants.
Having reconstructed a family of his own based on business partners and friends, Bentley is struggling to make a go of his business due to the recession and his love life due to a man who is not as ready to live life openly gay as is Bentley. The struggles he is facing cause him to make some tough decisions – both financially and personally. The book follows his life during these life-altering decisions that bring both promises of success and danger to Bentley.
I suspect that in some ways, E. Lynn Harris may have still be fine tuning the novel before his death, yet it is a satisfying story in many ways. Unfortunately as it was planned as the first in a series it ends in a less that satisfying cliff hanger and almost abruptly.
That aside, I mourned the loss of this genre-changing authors as I read this, presumably his last novel
Bentley L. Dean III abandoned his life of wealth after being ostracized for his same sex preference. He and best friend Alexandria established an up and coming legitimate modeling agency. A lucrative business proposal glistens in its presentation to Bentley although his intuition tells him that this request poses a dark and dangerous threat to his health as well as his business. The business venture requires gorgeous gay friendly models that have to sign a disclosure promising to never tell who or what happens at this party with big name celebrities attending. Jahron Anthony Borden is a young gay man that Bentley’s welcomed into his world as a brother and tries to steer him from the evils of the world. All the while Bentley’s yearns for his father’s love and to be welcomed back into the fold.
E. Lynn Harris’ latest literary project is as fulfilling as his previous works. He dares to tackle the subject of homosexuality by portraying it in a fashion that is discreet, truthful, as well as dignified. Young Bentley chose to live his life without apology and separated himself from his family and their wealth, was it really worth it? Is true love truly an option for a `gay’ man when so many wants the fruits as long as it’s behind closed doors? How real is the danger that lurks in the shadows? Will Bentley’s intentions be enough to shield young Jah from the evils that await him and his sexual preference? Will Bentley humble himself and chose his father’s love over the love of the clandestine lifestyle? Or will Bentley’s father release his biased opinion and accept his son as is before it’s too late? In My Father’s House, Mr. Harris depicts choices, reactions, misery, love, hate, cruelty, callousness, prejudices, disgrace, perseverance, faith, death, and courage. Mr. Harris did a thorough job in eliciting real and raw emotions as well as believable scenarios that pique the reader’s curiosity. As usual, Mr. Harris mos def delivered in all aspects of this charming novel.
This Body of Death: An Inspector Lynley Novel
Rarely can a conventional mystery sustain itself over nearly 650 pages. Some P. D. James novels have been almost that long and have succeeded in maintaining suspense and holding the reader, but this latest from George—acclaimed crime writer and winner of the Anthony Award, Agatha Award, and France’s Le Grand Prix de Littérature Policière—fails on both counts. There is a too-leisurely feel throughout, a sense that the author is luxuriating in extra space, and that’s not a good fit for suspense. Detective Inspector Lynley returns, still grieving the deaths of his wife and unborn child in Cornwall, but moving forward, assisting New Scotland Yard in an investigation involving a young woman whose body was found in a London cemetery. George intersects this plotline with a real-life case, the Bulger kidnapping, involving the harrowing kidnapping and murder of a toddler by three boys. Reimagining this case, with all the details a novelist can bring to bear, seems in bad taste at best. Except for Inspector Lynley, whose character is always intriguing, the two plots limp along, making little headway. In addition, the new love interest that George provides for Lynley seems contrived. This very bloated effort will interest only George’s longtime fans. –Connie Fletcher
Elizabeth George is the New York Times bestselling author of fourteen novels of psychological suspense, one book of nonfiction, and two short-story collections. Her work has been honored with the Anthony and Agatha awards, the Grand Prix de LittÉrature PoliciÈre, and the MIMI, Germany’s prestigious prize for suspense fiction. She lives in Washington State.
After the hugely disappointing “What Came Before He Shot Her” and a less disappointing but still quite boring “Careless in Red,” this new book of the Lynley-Havers series is a welcome return to the components that have made George so popular with so many readers.
I will not retell the plot of the book but I would like to mention some of the things that make me like this novel, even though I definitely do not consider it one of George’s best works. For one, this novel is set for the most part in London. In my opinion, London-based novels by George are a lot better than the ones set elsewhere. Barbara Havers, Winston Nkata, and Thomas Lynley are all present here. Lynley is a bit boring in this book but Havers never disappoints. Her relationship with her neighbors keeps developing in interesting ways.
There are some very interesting characters in this novel. The mystery the novel revolves around interested me a lot. You really get into the characters and begin to care about what happened. There are unexpected twists of the plot, and the character psychology is spot on.
On the negative side, George still doesn’t give up on the type of social criticism that she attempted (and failed) to deliver in “What Came Before He Shot Her.” This makes the entrance into the book a little plodding. So brace yourself for the first 40 pages or so, they are somewhat dry and boring. Don’t give up, though, it does get a lot better after the introductory part.
Overall, George seems well on the way to the kind of writing that made her such a fantastic mystery writer and that she sadly abandoned in the past couple of years. This book isn’t perfect yet, but it has most of the ingredients that we have come to love in George’s novels.
தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 5)
“இமையோர் தேஎத்தும் எறிகடல் வரைப்பினும்
அவையில் காலம் இன்மை யான” என்று பாடுகிறது தொல்காப்பியம். அதாவது, காதலை உயிராகக் கொண்ட அகமும், அகத்தின் தொடர்பில் புறமும் இல்லாத காலமோ அல்லது இடமோ எங்கேயும் கிடையாது என்பதே அதன் பொருள். இதனால்தான் நம் முன்னோர்கள் வாழ்வியலை அகம் – புறம் என இரண்டாகக் கண்டனர்.
இதனை நன்கு ஆராய்ந்தால், உலக வாழ்க்கைக்குக் காதலே அடிப்படையாக இருக்கிறது என அறியலாம். மாந்த வாழ்வில் காதலுணர்வு மிகவும் நுட்பமும் ஆழமும் நிறைந்தது. வாழ்க்கையிலும் சரி, இலக்கியத்திலும் சரி காதலுணர்வை (நவின மொழியில் பாலுணர்வை) மிகவும் பொறுப்போடு கையாளவேண்டும். கொஞ்சமே வழுவினாலும் சமூகத்தில் பேரிழப்பு ஏற்படலாம்.
பாலுணர்வின் இயக்கத்திற்கு உடலே கருவியாக இருக்கிறது. உணர்வுகளை உடலுக்கும் உறுப்புகளுக்கும் அடிமையாக்கிவிட்டால் நுட்பம் நிறைந்த உணர்வுகள் மதிப்பிழந்து போகும். கூடவே, உடலும் உறுப்புகளும் கெட்டுப்போகும்.
இந்த உண்மையை ஆழ்ந்து உணர்ந்ததன் விளைவாகத்தான், சங்க இலக்கியங்கள் பாலியலை மிக நேர்த்தியோடும் – நயத்தோடும் கையாண்டுள்ளன. இந்த அடிப்படை உண்மையை அறியாமல்போனதன் காரணத்தால் பிற்கால இலக்கியங்கள் எல்லாமே செல்வாக்கில்லாமல் போயின என்பது வரலாறு. (இதனை விளக்கினால் நீண்டுபோகும்)
உடல் – உறுப்பு இவற்றைவிட, உணர்வுகளுக்கு முதன்மை கொடுப்பதால் உடலும் உறுப்பும் மறைந்து உணர்வுகளே உடலமாக உருவெடுத்து நிற்கும் என்பது நமது முன்னோர்கள் மரபிவழி கண்டது. இதனையே, சங்க இலக்கியம் முழுவதிலும் காணமுடிகிறது.
இதனை உணர்ந்திருந்த பாரதியார், “செவ்விது,செவ்விது, செவ்விது காதல்” என்றார். இந்தக் காதலால் என்னவாகும் தெரியுமா?
“காதலினால் உயிர் தோன்றும்; – இங்கு
காதலினால் உயிர் வீரத்தில் ஏறும்
காதலினால் அறிவெய்தும் – இங்கு
காதல் கவிதைப் பயிரை வளர்க்கும்” என்றும்,
காதலினால் மானுடர்க்கு கலவி உண்டாம்
கலவியிலே மானுடர்க்குக் கவலைதீரும்
காதலினால் மானுடர்க்குக் கவிதை உண்டாம்
கானம் உண்டாம்; சிற்பம்முதல் கலைகளுண்டாம்
ஆதலினால் காதல் செய்வீர் உலகத்தீரே” என்றும் மனிதர்களுக்கு வேண்டுகை விடுக்கிறார் மாபாவலன் பாரதி.
இப்படி பாரதி பாடியதை, அன்றே முன்னுணர்ந்து நமது சங்கப் புலவர்கள் பாடியிருப்பது நம்மை வியக்கச் செய்கிறது. உள்ளங்களால் ஏற்படும் ஆழமான உறவை சங்கப்புலவர்கள் உள்ளப் புணர்ச்சி என்றனர். உள்ளப்புணர்ச்சி நன்றாக அமைந்தால்தான் உடல் புணர்ச்சியும் (உடலுறவு) முழு இன்பத்தைக் கொடுக்கும் என்ற தெளிவான எண்ணக்கருவைச் சங்கப்பாடல்கள் வலியுறுத்துகின்றன.
இப்படியாக, சங்கப் புலவர்கள் உள்ளத்து உணர்வுகளுக்கு முன்னுரிமை கொடுத்தார்களே அன்றி, வெறுமனே பெண்களின் உடல் வருணனையோ அல்லது பாலுறுப்பு வருணனையோ மட்டும் அல்ல. மேலும், இவ்வுணர்வுகளைச் சொல்லுவதற்கு இயற்கையியல் – இன்பியல் (Naturalism & Romanticism) ஆகிய இரண்டுப் பண்புகளைப் பாங்காகப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். சங்கப் புலவர்கள் உயர்ந்ததையே எண்ணி, உயர்ந்த நெறிகளையே பின்பற்றி வாழ்ந்தவர்கள் என்பதால் அவர்களுடைய பாடல்களும் மிக உயர்தரத்திலேயே காணப்படுகின்றன.
இதனையே மு.வ தமது குறுந்தொகைச் செல்வம் நூலில் இப்படிக் கூறுகிறார். “இந்த ஓவியங்கள்(சங்கப் பாடல்கள்) காதலரின் மனநிலையை விளக்குவன என்பது சிறப்பாகக் கருதத்தக்கதாகும். இவற்றைத் தீட்டிய கலைஞர்கள், காதலரின் உடல் வனப்பை எடுத்துக் காட்டுவதற்காகத் தம் வண்ணத்தைப் பெரிதும் செலவிடவில்லை; முயற்சியையும் செலவிடவில்லை. ஓவிய அமைப்பிற்கு எந்த அளவுக்கு அவர்களின் தோற்றம் இன்றியமையாததோ, அந்த அளவிற்கே உடலைக் குறித்துள்ளனர். ஓவியத்தைக் காண்பவரின் உள்ளம், காதலர்களின் உடல்வனப்பால் கவரப்படாதவாறு அவர்களின் கலைமுயற்சி அமைந்துள்ளது”
இந்தக் கண்ணோட்டத்தில்தான், சங்கப் பாடல்களைப் பார்க்க வேண்டுமே தவிர, குருடர்கள் ஒன்றுகூடி யானையின் ஒவ்வொரு பாகத்தைத் தொட்டுப் பார்த்தது போன்று அவரவரும் தப்பும் தவறுமாக உணர்ந்ததை தண்டோரா போட்டுச் சொல்லக்கூடாது.
பெண்ணுடல் இயற்கையாகவே முலை, அல்குல், தாய்வயிறு (கருப்பை) எனத் தனித்த அடையாளங்களைக் கொண்டது. பெண்ணுறுப்புப் பெயர்களைச் சங்கப்பாடல்களில் மட்டுமல்ல திருக்குறள் போன்ற அறநூல்களிலும் காணமுடிகிறது. சங்க காலத்தில் ஔவையார், வெள்ளி வீதியார் உள்ளிட்ட நாற்பத்தொரு பெண்பாற் புலவர்கள் பெண்ணிய நிலை, மனவுணர்வு, காதலுணர்வு பற்றி பாடியுள்ளனர் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. அன்றைய புலவர்கள் பெண்ணுறுப்புகளைச் சுட்டும்போது அதில் அருவருப்புத் தன்மையுமில்லை; அது பாலுணர்ச்சியைத் தூண்டியதுமில்லை. ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் உரிய சிறப்பான உடலெழில் கூறுகள் அன்றே இலக்கணமாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளன.
அதுபோலவே, இல்லறத்தில் வாழும் ஆணைப் பார்த்து, “நீ அறம் அல்லாதவற்றை ஒதுக்கும் கற்புடையவளாகவும், அறம் புகழ்ந்த வலைசூடிய சிறிய நெற்றியும், அகன்ற அல்குலும், குறைந்த பேச்சும், அடர்ந்த கூந்தலும் உடைய குலமகளைத் துணைவியாகக் கொண்டவன்” என்று பாராட்டுவதும் மரபு வழக்கேயாகும்.
*(அல்குல் என்பது பெண்ணின் பாலுறுப்பை மட்டும் குறிப்பதன்று. இடைக்குக் கீழும், கீழ்த்தொடைக்கு மேலுமுள்ள அகன்ற பகுதி முழுவதையும் சுட்டும். அரை என்பதும் இதுவே. இன்றைய வழக்கில் இடுப்பு என்கிறோம். பெண்ணின் தாய்மைக்காக இயற்கை தந்த கருணை கொடை இப்பகுதி)
இன்றைய புத்திலக்கியவாணர்களில் எத்தனை பேர் சங்கப் புலவர்கள் கையாண்ட உத்திகளை – நுட்பங்களை அறிந்து எழுதுகிறார்கள் என்பது ஐயத்திற்குரியதே. நிலைமை இப்படியிருக்க, தங்களின் நவின படைப்புகளில் இடம்பெறும் பாலியல் வழுக்களுக்கு நியாயவாதம் கற்பிக்கும் பொருட்டு சங்க இலக்கியப் பாடல்களை மேற்கோள் காட்டுவது ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதா என்பதை உண்மையாளர்கள் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.
இதுவரை சொல்லியவையிலிருந்து, தொன்ம இலக்கியம் அனைத்தும் தமிழ் மரபியலின் ஒட்டுமொத்தக் கட்டுமானங்கள் என பொருள்படாது. நன்றும் தீதும் எல்லாவிடத்திலும் இருப்பது போலவே தமிழ் இலக்கியத்திலும் பண்பாட்டுக் கேடுகள் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. இவற்றை அறிஞர் உலகம் எடுத்துக்காட்டி கண்டித்தும் இருக்கின்றது என்ற உண்மையை இன்றைய படைப்பாளிகள் அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.
ஆகவே, இன்றைய நவின படைப்பாளிகள் பாலியல் தொடர்பான தங்களின் கொச்சைத் தனத்திற்கும் – பச்சைத் தனத்திற்கும் நியாயம் கற்பிக்க வேண்டி, சங்க இலக்கியங்களைத் தூற்றித் திரிவதை நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும். எந்தவிதத்திலும் தனித்தன்மை(சுயம்) இல்லாமல் தள்ளாடிகொண்டிருக்கும் நவின படைப்புகளுக்கு முட்டுக்கொடுக்கவும் அவற்றிலுள்ள பாலியல் பண்பழிப்புகளை நியாயப்படுத்தவும் வேண்டி சங்க இலக்கியங்களைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளும் ‘பக்கா’ பத்தாம்பசளித்தனத்தைக் கைவிட வேண்டும்.
(முற்றும்)
சான்றாதாரம்:-
1.சங்க இலக்கிய ஒப்பீடு (முனைவர் தமிழண்ணல்)
2.சங்க இலக்கியம் (முனைவர் இரா.தண்டாயுதம்)
3.குறுந்தொகைச் செல்வம் (முனைவர் மு.வரதராசன்)
4.உங்கள் குரல் – சூன் 2004 (கவிஞர் சீனி நைனா முகம்மது)
தொடர்பான இடுகைகள்:-
1. தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 1)
2.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 2)
3.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 3)
4.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 4)
5. புத்திலக்கியவாணர்களுக்குத் தமிழும் தெரியாது தமிழுணர்வும் கிடையாது
தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 4)
கடந்த பதிவு (பாகம் 3) பின்நவினம் பற்றிய ஒரு முழுமையான புரிதலை உங்களுக்கு ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. பின்நவினத்தை மேலோட்டமாகத் தெரிந்துகொள்ளுவதற்கு அல்லது இனி அதனைப் பற்றி ஆராய்ந்தறிவதற்கு உங்களை நகர்த்தியிருக்கலாம் என்று வேண்டுமானால் துணிந்து சொல்லுவேன்.
இதற்குக் காரணம், பின்நவினம் இன்னமும் முழுத் தெளிவோடு வெளிப்படுத்தப்படவில்லை என்பதுதான். இருந்தபோதிலும், பின்நவினம் மகா கேடானது; அடிப்படையே இல்லாதது என குருட்டாம்போக்காக முற்றும் முழுவதுமாக ஒதுக்கவேண்டியதும் அல்ல.
இரண்டுமுறை போர்களைச் சந்தித்துவிட்ட உலகம், கடவுள் உண்மை, மெய்ம்மம்(தத்துவம்), நேர்மை, மாந்தநேயம் ஆகிய அனைத்து நெறிகளின்மீது நம்பிக்கை இழந்துநிற்கிறது. நவினமயச் சூழலில், ‘எதிர்மறை பண்பாடு’ (Counter Culture) ஏற்படுத்திவரும் பல்வேறு தாகுறவுகளில் சிக்கிக்கொண்டு சின்னபின்னமாகிப் போயிருக்கும் இன்றைய உலகத்திற்குப் பின்நவினம் சில தீர்வுகளைகளை முன்மொழிகிறது. நவினச் சூழலுக்கு ஏற்ற புதியவகை ‘உணர்வுவாங்கலை’ (New Sensibility) கொடுப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது.
தமிழ்ச்சூழலில் ‘பின்நவினம்’ சரியாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்டதாகத் தெரியவிலை. மலேசியாவில், தமிழ்ப் படைப்பாளிகள் ‘பின்நவினம்’ என்பதை பிறழ்நிலையாகவே உணர்ந்திருக்கிறார்கள் என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. ‘பின்நவினம்’ என்ற தளத்தில் எழுதப்படும் படைப்புகள் பெரும்பாலும் ‘பாலியல்’ சார்ந்ததாகவே அமைந்திருப்பது இதற்கான காரணமாக இருக்கலாம். அதோடு, பின்நவினப் படைப்பாளிகள் இன்னும் முதிர்ச்சி இல்லாதவர்களாகவும் இலக்கியத்தில் பரந்த நோக்கு இல்லாதவர்களாகவும் இருப்பதுமாகும்.
பின்நவினப் படைப்புகள் எழுதுவதற்கு எத்தனையோ கருக்களும் களங்களும் இருக்கும்போது, இவர்களின் எழுதுகோள் பாலியல் – பாலுறுப்புகளை மட்டுமே செக்குமாடு போல வட்டமடித்துக் கொண்டிருக்கிறது.
இதனைச் சுட்டிக்காட்டினால், எம்பிக்குதித்து ஆர்ப்பாட்டம் செய்கிறார்களே தவிர, அமைதியாக அணுகி ஆராய்ந்துபார்க்க மறுக்கிறார்கள். தமிழ் மரபு – பண்பாடு சார்ந்து பின்நவினம் அணுகப்பட வேண்டும் என்ற கூக்குரல்களில் இருக்கும் அடிப்படைகளை எண்ணிப்பாராமல், மரபிலக்கியங்களில் நயமாக – நாகரிகமாக சொல்லப்பட்ட ‘பாலியல்’ புனைவுகளைக் கொச்சைப்படுத்தி தங்கள் செயல்களுக்கு நியாயம் கற்பிக்கிறார்கள்.
சங்க இலக்கியப் பாக்களில் இழையோடும் காமம், காதல், களவு, கற்பு முதலான அகத்தினைப் புனைவுகள் அனைத்தும் மிக கவனமாகச் செய்யப்பட்டவை – மாந்தப் பண்பாட்டுக்கு உட்பட்டவை என்பதை முதலில் இவர்கள் புரிந்துகொள்வது நலமானது. இது, புரியாத காரணத்தால்தான், மரபுகளில் ‘பாலியல்’ இருப்பதால் நாங்களும் படைக்கிறோம் என்று கொச்சையாக – பச்சையாக எழுதுகின்றனர்.
தமிழ்ச் சூழலில் பாலியல் சார்ந்த படைப்புகள் எவ்வாறு சொல்லப்பட வேண்டும் என்று எழுத்தாளர் செயமோகன் தம்முடைய கட்டுரை ஒன்றில் பின்வருமாறு விவரிக்கிறார். எந்தவொரு மாற்றமும் செய்யாமல் அதனை அப்படியே இங்குத் தருகின்றேன்.
பாலுணர்வுக்கதை என்பது தன் மையக்கருவாகவே பாலுணர்வை எடுத்துக் கொண்டிருக்கும். அதைபற்றி கூர்ந்த அவதானிப்புடன் விவாதிக்கும். அதை நுண்ணிய விவரிப்புடன் சித்தரித்துக் காட்டும். அதன் மனநிலைகளை பல தளங்களில் விரித்துச் செல்லும்.
பாலுணர்வெழுத்திற்கும் பாலியல்கவர்ச்சி எழுத்துக்கும் என்ன வேறுபாடு? வெறுமனே சற்று நேரம் நமக்கு ஒரு மனச்சித்திரத்தின் இன்பத்தை மட்டுமே அளித்து நின்றுவிடுவது பாலியல்கவர்ச்சி எழுத்து. இலக்கியம் எந்த வகையானாலும் அது நம்மை நாமே அறியச்செய்யும். கூர்ந்து நோக்க வைக்கும். நமக்குள் நம்மைக் கொண்டுசெல்லும். அதுவே முக்கியமான வேறுபாடு.
என் நோக்கில், நல்ல பாலுணர்வெழுத்து என்பது சில இயல்புகள் கொண்டது. அது எந்நிலையிலும் அழகாகவே இருக்கும். பகற்கனவுகளுக்கு மட்டுமே உரிய மென்மையான அழகு அது. தொட்டால் பொலபொலவென உதிர்ந்துவிடக் கூடிய, பிறரிடம் பகிர முடியாத அழகு. நல்ல பாலுணர்வெழுத்து குறைவாகவே சொல்லி வாசகனின் கற்பனையைத் தூண்டும். அவனுடைய அந்தரங்கமான கனவுகளில் மட்டுமே அது முழுமையடையும்.
மனத்திரிபு நிலைகளை எழுதுவது பாலுணர்வெழுத்து அல்ல. அதை வேறு வகைமையில்தான் சேர்க்க வேண்டும். மனதை சிதைப்பதும் வதைப்பதும் பாலுணர்வெழுத்தின் இயல்பல்ல. பாலுணர்வெழுத்து இனிய மனக்கிளர்ச்சி ஒன்றை மட்டுமே அளிக்கும். அதன் உச்சியில் ஒரு வகை தனிமையின் துயரையும், இழப்பின் ஏக்கத்தையும் சொல்லி முடியக்கூடும். எப்போதும் அது மூளைக்குள் பரவும் இனிய தென்றலாகவும் கற்பனையில் விரியும் இளவெயிலாகவுமே இருக்கும்.
எங்கெல்லாம் இலக்கியம் இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் பாலுணர்விலக்கியமும் உண்டு. பழங்குடிப் பாடல்கள் முதல் பேரிலக்கியப் பரப்பு வரை. வேதங்களில், பைபிளில்.. இந்திய காவிய மரபின் இரு உச்சங்களான கம்பனையும் காளிதாசனையும் பாலுணர்வெழுத்தின் இரு சிகரங்களாகவே சொல்ல வேண்டும்.
ஏனென்றால் மனிதர்களுக்கு பாலுணர்வெழுத்து மிகவும் தேவையாகிறது. அது ஓர் அடிபப்டையான இச்சை. இச்சைகள் அனைத்துமெ ருசிகள். ருசிகளே அழகுகளாக ஆகின்றன. மனிதன் தன் கற்பனையை பாலுறவுசார்ந்து முடிவிலாது விரித்துக் கொண்டாகவேண்டியிருக்கிறது. அது அவன் வாழ்வின் மீது கொள்ளும் ஆசையின் ஒரு வெளிப்பாடேயாகும். நம் கலைகளில் பாலுணர்வென்பது வாழ்வாசையின் மன எழுச்சியாகவே எப்போதும் வெளிப்பாடு கொள்கிறது.
கற்பனையில் இருந்து எப்படி காமத்தை விலக்க முடியும்? நல்ல பாலுணர்வெழுத்தும் ஓயாத படிமவெளியை உருவாக்கக் கூடியது. சுவர்களை மறையச் செய்யக்கூடியது. நம்மை கட்டற்ற பசுமை வெளியில் நிறுத்தக் கூடியது. அத்தகைய எழுத்துக்கள் தமிழில் இனிவரும் காலத்தில் உருவாகுமென எண்ணுகிறேன்.
தங்களுடைய படைப்புகளில் ‘பாலியல்’ தொடர்பான கருவை எடுத்துக்கொள்ளும் படைப்பாளிகள் மேற்கண்ட கருத்துகளை ஆழமாகப் புரிந்துகொண்டால், நவின இலக்கியங்களையும் நல்ல – நயமான – நாகரிகமான இலக்கியங்களாகப் படைக்க முடியுமல்லவா?
அடுத்த தொடரில், தமிழ் மரபிலக்கியம் காமம் – காதல் அதாவது நவின மொழியில் சொல்லவேண்டுமானால் ‘பாலியல்’ எண்ணக்கருவை எவ்வாறு அணுகுகிறது என்பதைப் பார்ப்போம்.
(மரபியல் மீண்டும் மலரும்..)
தொடர்பான இடுகைகள்:-
1. தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 1)
2.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 2)
3.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 3)
4. புத்திலக்கியவாணர்களுக்குத் தமிழும் தெரியாது தமிழுணர்வும் கிடையாது
தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 3)
மரபு வழியிலிருந்து இன்று உலகம் பின்நவினம்(Post-Modernism) வரையில் பயணித்துக்கொண்டிருக்கிறது. தொழிற்புரட்சியைத் தொடர்ந்து உண்டாகிய நவினக் காலத்தில் மரபு, பண்பாடு, ஒழுக்கம், நெறி, குடும்ப உறவு, பாலுணர்வு ஆகியவற்றில் மேலை நாட்டினர் பெரும் சிதைவுகளுக்கும் போராட்டங்களுக்கும் உள்ளாகினர். அதனையடுத்து, எழும்பியதுதான் பின்நவினம். இது இன்று எல்லாத் துறைகளையும் தழுவிக்கொண்டிருக்கிறது; விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.
மாந்த நாகரிகக் காலத்தைக் கற்காலம், செப்புக்காலம், இரும்புக்காலம், நவினக் காலம் என பிரிப்பது வழக்கம். இந்த வரிசையில் அனைத்திற்கும் இறுதியானதாக உருவாகியிருக்கும் காலத்தைக் குறிக்கவே ‘பின்நவினம்’ என்ற சொல்லாடல் பயன்படுத்தப்படுகிறது. மேற்கிற்கே உரிய பண்பட்டுப் பின்னணியில் தோன்றியதாக இருந்தபோதிலும் அது என்னவோ உலகம் முழுமைக்கும் உரிய புதிய எண்ணக்கருபோல காத்திரமாக(seriously) முன்னெடுக்கப்படுகிறது.
பின்நவினத்தைப் புரிந்துகொள்வதற்கு ‘காலம்’ என்பது முதலில் புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டியதாக இருக்கிறது. ‘பின்நவினக் காலம்’ என்பது மின்னல்வேகத்தில் மாறிவரும் மேற்கத்திய நாடுகளின் காலத்தைக் குறிக்கிறது. மேலை நாடுகளின் இடத்தை – காலத்தை எட்டிப்பிடிக்க கிழக்கத்திய நாடுகளுக்கு இன்னும் காலம் தேவைப்படலாம். அதில், தமிழ் மக்களுக்கு எவ்வளவு காலம் எடுக்கும் என்பது சிந்தனைக்குரியது.
இப்படிப்பட்ட சூழலில், மேற்கு நாடுகளில் பல்துறைகளிலும் ஊடுறுவி வியாபித்திருக்கும் ‘பின்நவின’ எண்ணக்கருவைக் கொண்டுவந்து நம்முடைய தலைக்குள் கொட்டுவது சரியல்ல என்று சொல்வதா இல்லை இப்போதைக்கு சாத்தியமல்ல என்று சொல்லுவதா?
இத்தனைக்கும், பின்நவினத்தின் வரையரைகள் பற்றி முடிவான கட்டுமங்கள் (Construct) இன்றுவரையில் மேற்குச் சமுகத்தாரிடம் ஏற்பட்டிருக்கவில்லை. பின்நவினம் மீது திறனாய்வு மேற்கொண்ட இகாப் அசான் (Ihab Hassan), அஃது இன்னமும் ஆய்வுக்குரிய ஒரு விடயமாகவே இருக்கிறது எனக் கூறுகின்றார்.
பின்நவினம் பற்றி இதுவரையில் வெளிவந்துள்ள ஆய்வுகளிலிருந்து அறியப்பட்ட உண்மை என்னவெனில், பின்நவினம் என்பது ஒழுங்குசெய்யப்பட்ட – ஒருமைப்பட்ட – ஒரு முழுமையான – செறிவான கோட்பாடு அல்லது கட்டுமம் அல்ல.
இந்தப் பின்நவினம் பின்வரும் இயல்புகளைக் கொண்டிருப்பதாக சொல்லப்படுகிறது.
1. முழுமைப்படுத்தலுக்கும் ஒருமைப்படுத்தலுக்கும் எதிரானது. ஒவ்வொரு பகுதிகளையும் தொடர்புகளற்ற தனி அமைப்பாகக் காட்டுவது.
2. பெரும் தொகுதியான மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட உண்மைகளை – நெறிகளை – மரபுகளை மறுத்துரைப்பது.
3. ஒற்றைத் தன்மைக்கு எதிராக பன்முக அமைப்பைக் கொண்டிருப்பது.
4. மக்களின் மதிப்பைப் பெற்ற பெருநெறி, பெருங்கதையாடல்கள் (Meta Narratives) முதலானவற்றை மறுத்து சிறுங்கதையாடல்களை வரவேற்பது.
5. தன்னிலை(சுய) முரண்பாடுகளைக் கொண்டிருப்பது.
6. எதற்கும் உரிய பொதுவான தீர்வு என்று தனியாக எதுவுமில்லை என்கிறது.
7. அறிவியலே மேலான அறிவு என்ற வாதத்தைத் தகர்த்தெரிவது
8. எதனையும் மாற்றுவதோ அல்லது தீர்ப்பதோ அல்ல. மாறாக அனைத்தையும் மறுத்துரைப்பது.
9. வரலாற்று நிகழ்வுகளைத் திரும்பிப்பார்த்து புதிய பயணங்களை மேற்கொள்ளத் தூண்டுவது.
10. முதலாளியத்தின் (Capitalism) அடக்குமுறைக்குப் பின்னெழுந்த பின்முதலாளியம், பயனீட்டாளரியல் (Consumerism) ஆகியவற்றின் பின்னனியில் வருவது.
ஆளானப்பட்ட மேலைநாட்டு அறிஞர்களே திக்குமுக்காடிக் கொண்டிருக்கும் ‘பின்நவினம்’ பற்றி இங்கே இருக்கும் சிலர் கரைத்துக்குடித்துவிட்டது போல எழுதுவதும் பேசுவதும் கேள்விக்குரியதாகும். மாறாக, பொதுவுடைமை, நவினமயம், பின்நவினமயம் ஆகிய வாழ்க்கைச் சூழலில் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக உழன்று – அழுந்தி – சிதைந்து – சீரழிந்து பின்னர் வாழ்வைத் தேடி அலையும் மேலையர்களுக்கு வேண்டுமானால் பின்நவினம் ஓரளவுக்குப் புரிதலுக்கு உரிய ஒன்றாக இருக்கலாம்; அவர்களின் வாழ்க்கைமுறைக்கு ஏற்றதாகவும் இருக்கலாம்.
இருந்த போதிலும், பின்நவினத்தைப் பற்றி கருத்துகளை முன்வைத்த லெவின்(Harry Levin), பின்நவினமானது அடிப்படையில் அறிவாண்மைக்கு எதிரானது (Anti intellectual) என்று கூறியுள்ளார்.
இறுதியாக, தமிழ் விக்கிப்பீடியா பின்நவினம் பற்றி என்ன சொல்கிறது என்று பாருங்கள்:-
1.கல்விக் கோட்பாடுகளும் மாற்றுச் சிந்தனைகளும் (பேரா.முனைவர் சபா.செயராசா)
2. உயிர்நிழல்-பிரான்சு), செப்தெம்பர்-அத்தோபர், 1999 (கொ.றொ.கொன்சுரன்ரைன்)
3.உளவியல் முகங்கள் (பேரா.முனைவர் சபா.செயராசா)
4.தமிழ் விக்கிபீடியா
(மரபியல் தொடர்ந்து மலரும்)
தொடர்பான இடுகைகள்:-
1. தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 1)
2.தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 2)
3. புத்திலக்கியவாணர்களுக்குத் தமிழும் தெரியாது தமிழுணர்வும் கிடையாது
தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும் (பாகம் 2)
இது எப்படி என்கிறீர்களா?
ஆகவேதான், புதியவரவாகிய எதுவானாலும் அவற்றை கண்ணை மூடிக்கொண்டு ஒதுக்கித்தள்ளாமல், ஏற்கனவே நம்மிடம் இருக்கும் மரபுகளோடு ஒத்துப்பார்த்து வேண்டியதை கொள்ளவும் ஆகாததைத் தள்ளவும் தெரிந்திருக்க வேண்டும்; அதற்குக் கொஞ்சம் மரபியல் சார்ந்த அறிவும் வேண்டும்.
கூறியது கூறல்; மாறுகொளக் கூறல்;
குன்றக் கூறல்; மிகைபடக் கூறல்;
பொருளில கூறல்; மயங்கக் கூறல்;
கேட்போர்க் கின்னா யாப்பில் ஆதல்;
பழித்த மொழியான் இழுக்கக் கூறல்;
தன்னா னொருபொருள் கருதிக் கூறல்;
என்ன வகையினும் மனங்கோ ளின்மை;
அன்ன பிறவும் அவற்றுவிரி யாகும். (தொல்.110)
தமிழ் மரபியலும் அன்னியப் பின்நவினமும்
தமிழைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டு பிறந்த ஒவ்வொரு தமிழனும் தமிழ் மரபியலுக்குச் சொந்தமானவன். காலங்காலமாக வாழையடி வாழையென வந்த மரபியலைப் போற்றுவதும், எந்தச் சூழலிலும் அதனைக் கலங்கப்படுத்தாமல் இருப்பதும், அதற்கு நெருக்கடி நேரும்போது ‘தாய்க்கொரு பழிநேர்ந்தால் மகற்கில்லையோ’ என்ற உணர்வின் உந்துதலில் அரணாகி நிற்பதுவும் தமிழ் இனத்தில் பிறந்த ஒவ்வொருவனின் கடமையாகும்.
சொந்த மொழியை – இனத்தை – சமயத்தை – இலக்கியத்தை – பண்பாட்டை – வரலாற்றை – சான்றோரை இழுவுபடுத்தி இன்பம்காணும் பேதையர்கள் நிறைந்ததுதான் தமிழினம் என்பது காலம் கட்டியங்கூறும் வரலாறு.
‘நீசபாசை’ என்றும், ‘ஐந்தெழுத்தால் ஆனதொரு பாடை’ என்றும், ‘தமிழ் இலக்கியங்களுக்கு ஆரியமே மூலம்’ என்றும், ‘தமிழ் அறிவியல் மொழியாகுமா? என்றும், ‘தமிழ் தொழில்நுட்ப உலகில் தழைக்குமா?’ என்றும், ‘தமிழ் அடுத்த 100 ஆண்டுகளில் அழிந்துவிடும்’ என்றும் பறபல பரிகாசிப்புக்கு உள்ளாகிய வரலாறு தமிழுக்கு உண்டு.
இத்தனைக்கும், இத்துணைக் கொடுமைகளையும் செய்தவர்கள் வேற்று இனத்தாரில்லை. தமிழினத்தில் பிறந்த கோடரிக்காம்புகளும் – தப்பிப் பிறந்த தறுதலைத் தமிழர்களும் ஆகியவரோடு எப்போதுமே தமிழுக்குப் பகையாக நிற்கும் ஆரியப் பார்ப்பனக் கூட்டமும்தான்.
இந்நிலையில், காலந்தோறும் தமிழுக்கு எதிராக வீசப்பட்ட ஏவுகணைகளைத் தகர்த்தெரிந்து மொழியறிஞர் பாவாணர் குறிப்பிட்டதுபோல, 50,000 ஆண்டுகள் வரலாறுகொண்டதும், 3,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலேயே செவ்வியல் நிலைக்கு முன்னேறிவிட்ட மொழியாகவும் இன்றைய கணினி இணைய உலகிலும் நின்று நிலைக்கும் மொழியாகவும் தமிழ் இருப்புக்கொண்டிருப்பது உலகில் வேரெந்த மொழிக்கும் இல்லாத தனியுயர்ச் சிறப்பாகும்.
அப்படிப்பட்ட தமிழில், மொழிக்கென்று ஒரு மரபு உண்டு! இனமரபு உண்டு! சமய மரபு உண்டு! பண்பாட்டு மரபு உண்டு! கலை மரபு உண்டு! இசை மரபு உண்டு! இலக்கிய மரபு உண்டு! வாழ்வியல் மரபு உண்டு! இப்படி மாந்த வாழ்வியலைத் தழுவிய எல்லாவற்றிலும் மிக உயரிய மரபுகளை வகுத்தவர்கள் தமிழர்கள்.
அப்படியிருக்க, சொந்த இனத்தின் – சொந்த மொழியின் பண்பாட்டை மதிக்கத் தெரியாத இன்றையத் தமிழர்கள் சிலர் ‘தமிழை’ வழக்குமன்றத்தில் ஏற்றி ‘மரபு என்பதற்கு ஒரு முழுமையான தெளிவான விளக்கம் கொடுக்கவும்’ என்றெல்லாம் வாதம் செய்கின்றனர்.
இது எப்படி இருக்கிறது என்றால், தன்னைப் பெற்றெடுத்து – பாலூட்டி – சீராட்டி – தாலாட்டி – மார்பிலும் தோளிலுமிட்டு – அன்பொடு அறிவையும் புகட்டி ஆளாக்கி வளர்த்தெடுத்த சொந்த அம்மாவைப் பற்றி சொல்லச்சொல்லி பக்கத்து வீட்டுக்காரனிடம் கேட்டக் கதையாக இருக்கிறது.
மேலை நாடுகளின் பண்பாட்டுச் சிதவுகளினால் உருவெடுத்த ‘நவினம்’, ‘பின்நவினம்’ முதலான வடிவங்களில் ஈர்க்கப்பட்ட இளையோர்கள் மட்டுமல்ல, முதுமையிலும் “இன்பம் எங்கே இன்பம் எங்கே” என்று தேடும் மூத்தவர் சிலரும் இப்படிப்பட்ட குருட்டுக் கணைகளை ஏவிவருவது வழக்கமாகிவிட்டது. அந்த முனைப்பில், தமிழ் மரபியலைச் சிறுமைபடுத்துவதும் சிதைவுக்குள்ளாக்குவதும் இவர்களுக்கு வாடிக்கையாகிவிட்டது.
இதில் ஒரு வேடிக்கை என்னவென்றால், தமிழைப் பழித்துக்கொண்டே – தமிழ் மரபியலைப் பழித்துக்கொண்டே – தமிழ் இலக்கண இலக்கியங்களைப் பழித்துக்கொண்டே, அதே தமிழால் வந்துசேரும் பணம், பட்டம், விருது, புகழ், மேடை, மாலை, சிற்றிதழ், கவிதைத் தொகுப்பு, சிறுகதை, நாவல், இலக்கியக்கூட்டம் என்று பிழைப்பு நடத்திக்கொண்டிருக்கும் ‘சோற்றுப் பட்டாளம்’ ஒன்று தமிழகத்தில் கருவாகி இன்று உலகமெங்கிலும் பரவலாகி இருக்கிறது.
இவர்களுக்குத் தமிழின் மூக்குநுனி தெரிகிறதோ இல்லையோ. ஆனால், அன்னியரின் மூளை அணுக்கள்வரையில் துல்லியமாகத் தெள்ளெனத் தெரிகிறது.
அன்னியரின் கண்டுபிடிப்புகள் அனைத்தும் வெறுக்கதக்கவை அல்ல. அன்னியர் கண்டுபிடித்தாலே அவை தமிழுக்கு அன்னியம் என ஒதுக்கத்தக்கவையும் அல்ல. மாறாக, அவர்களின் கண்டுபிடிப்புகளில் இருக்கும் உயர்வுகளை மட்டுமே மதித்து ஏற்கமுடியுமே தவிர, இழிவுகளையும் கழிசடைகளையும் அல்ல.
தங்கத்தை உரசிப்பார்க்கும் தமிழ்க்கல்லில் அன்னியத் தகரங்களைக் கொண்டுவந்து உரசுவது மடமையன்றி வேரென்ன? அப்படியேதான், தமிழ் மரபியலோடு ‘பின்நவினம்’ போன்றவற்றை உரசிப்பார்ப்பதுவும்.
‘பண்புடையார் பட்டுண்டு உலகம்’ என்ற தமிழ் மரபுக்கும் ‘உலகப் பொதுமை என்று என்று எதுவும் கிடையாது’ என்ற மேற்குலகப் பின்நவின மரபுக்கும் எத்துணை வேறுபாடு இருக்கிறது. ‘அறத்தான் வருவதே இன்பம்’ என்ற தமிழ் மரபு மாந்த இனத்தை உய்விக்கும் அளவுக்கு ‘மனித இனத்தின் முதன்மையான உந்துவிசை பாலுணர்வு வேட்கைதான்’ என்ற மேலையர் கண்டிபிடிப்பு எந்தளவுக்கு உய்விக்கும்?
இறைமையை ஒன்றாகவும்,
வாழ்வை இரண்டாகவும்,
மொழியை மூன்றாகவும்,
நெறியை – நிலத்தை நான்காகவும்,
திணையை ஐந்தாகவும்,
அறிவை – சுவையை ஆறாகவும்,
இசையை – கிழமையை ஏழாகவும்,
திசையை – மெய்ப்பாட்டை எட்டாகவும்,
மணிகளை – எண்களை ஒன்பதாகவும்,
கண்டு உலகத்திற்குத் தந்தது தமிழ் மரபியல் அல்லவா? இவை இன்றும் உலகத்திலே எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது மட்டுமல்ல.. இன்றளவும் மாற்றத்திற்கு உள்ளாகாமல் இருப்பதுவும் உண்மையல்லவா?
‘மாற்றம் ஒன்றே உலகில் மாறாதது’ என்ற கோட்பாட்டைக் கடந்து உலகத்தில் இன்னமும் மாறாமல் இருப்பவை ஏராளம் இருக்கின்றன என்பதை முற்றிலுமாக மறுத்துவிட முடியுமா?
தமிழ் மரபியல் ஒன்றும் மாற்றத்தை மறுதளிக்கும் ஏற்பாடு கிடையாது. காலத்திற்கு ஏற்ற தேவையான மாறுதல்கள் தமிழிலும் ஏற்பட்டே வந்துள்ளன. ஆயினும், தமிழின் ஆணிவேரிலே கைவைக்கும் மாற்றங்கள் அடையாளம் தெரியாமல் பொசுங்கிப் போயுள்ளன என்பதே வரலாற்று உண்மை.
சான்றாக, வடமொழி ஆதிக்கம் பெற்றிருந்த காலத்தில் தமிழில் வழங்கிய ‘மணிப்பிரவாள’ நடை தோன்றி கோலோச்சியது. மணிப்பிரவாளத்தில் எழுதுபவரே மகா பண்டிதர் என்ற நிலை அன்று உருவாகியது. இதனால், தமிழ்ப் புலவோர் பலரும் மணிப்பிரவாளத்தில் எழுதத் தொடங்கினர். ஆனால், இன்று ‘பின்நவினம்’ பேசும் கத்துக்குட்டிகளுக்குத் தெரியுமா இந்த மணிப்பிரவாளம்? தெரியுமா இந்த வரலாறு?
ஓர் இடைக்காலத் தொய்வுக்குப் பின்னர் மீண்டும் தமிழ் மரபியலே தலையெடுத்தது. அப்படித்தான் இன்று, நவினமும் பின்நவினமும் பொங்கி எழும்புகிறது. ஆனால், அது விரைவிலேயே மரபியல் சமுத்திரத்தில் பெருங்காயமாகிக் கரைந்துபோகும்.
தமிழ் மரபியலுக்கு விளக்கம் கேட்போருக்கு நாம் ஒரே ஒரு சொல்லில் விளக்கம் சொல்லிவிடலாம். அந்தச் சொல் ‘தொல்காப்பியம்’.
ஆம்! ‘மரபு என்பதற்கு நிரந்திரமான தேசிய அங்கீகாரம் பெற்ற ஒரு முழுமையான தெளிவான விளக்கம் கொடுக்கவும்’ என்று இன்று கையைநீட்டி கேள்வி கேட்பவர்களுக்கு.. அன்றே நமது தமிழ் முப்பாட்டன் தொல்காப்பியன் பாட்டுவடிவில் பாடமே எழுதிவிட்டான்.
இதனைக்கூட அறியாதவர்கள் ‘இலக்கியம்’ என்று எதையோ படைக்கிறார்கள். இவர்களுக்கும், கருவிகள் எதுவும் இல்லாமல் உழவுக்குப் போகிறவர்களுக்கும்.. வாளைத் தீட்டாமல் போர்க்களம் புகுகின்றவர்களுக்கும்.. ஆண்மையே இல்லாதவன் ‘முதலிரவுக்காக’ முந்திக்கொண்டு ஓடுவதற்கும்.. எந்தவொரு வேறுபாடுமே கிடையாது.
தமிழ் மரபியல் என்பதற்கு விளக்கம் கேட்பவர்கள் தொல்காப்பியம் போன்ற நூல்களைப் தேடிப்பிடித்துப் படிப்பது நல்லது. படித்தாலும் புரியவில்லை என்றால் அதற்குப் பொறுப்பு தொல்காப்பியத் தமிழல்ல.. அதனைப் புரிந்துகொள்ள முடியாத மொழியறிவும் மொழிமானமும் கெட்டுப்போன தமிழன்தான்!
(மரபியல் மலரும்…)
பின்நவீனத்துவ அலை 
